#4

Miałam straszny sen. Śniło mi się, że moi rodzice umarli, a raczej zginęli w wypadku, razem z Deanem i dzieckiem, a ja zamieszkałam w domu dziecka. To było przykre.

Otworzyłam oczy.

To jednak nie sen.

-Hej Chanel-blondynka uśmiechnęła się do mnie.-Jak się spało w nowym miejscu?

-Dobrze, nawet dobrze. A tobie?-odpowiedziałam uprzejmie.

-Tak jak zawsze-wzruszyła ramionami.-Czyli bez zbędnych wydażeń.

Podeszłam do mojej nierozpakowanej walizki i wyciągnęłam jakieś rurki oraz bluzkę. Gdy niebieskooka to zobaczyła powiedziała, że mogę się rozpakować, bo jedna z trzech szaf jest moja. Powiedziała też, że w Perth jest bardzo gorąco i, że ugotuje się w tych ubraniach, więc wzięłam czarną koszulkę z białym nadrukiem, miętową spódniczkę w koronkę, balerinki i okulary przeciw słoneczne.

-Wstałaś już!-krzyknęła Ronnie.-Oprowadzimy cię po mieście, chociaż nikt nie wie jak długo tutaj będziesz, bo od jutra zaczynają się adopcje, więc tylko w niedziele jest spokój. A ponieważ wczoraj przyjechałaś bardzo późno, to czas nadrobić zaległości!

I wtedy zaburczało mi w brzuchu, na co dziewczyny wybuchły śmiechem i powiedziały, że zaraz będzie śniadanie. Poszłyśmy na nie.

Kilka osób przedstawiło mi się, ale usiadłyśmy we trójkę.

Zobaczyłam Effie, więc jej pomachałam, a ona odwzajemniła gest.

-To Matt-Sue spuściła głowę.-Nie chce żeby mnie teraz zobaczył.

On mimo wszystko jednak podszedł do nas. Nie spodziewałam się kogoś takiego. Wysoki brunet, o pięknych brązowych oczach, wielkim uśmiechu i...brodą. Jest naprawdę przystojny. Dlaczego, więc okazał się takim dupkiem i zerwał z moją współlokatorką? Wydaje się być naprawdę miły.

Pozory mylą Chanel.

-Cześć-przywitał się.-Mogę się dosiąść?

-Hej-odpowiedziała czerwonowłosa.-Tak, jasne. Siadaj.

Matt usiadł i popatrzył na mnie zdziwiony.

-My się chyba nie znamy-wyciągnął do mnie dłoń.-Matt, opiekun.

-Chanel Brooks-uścisnęłam ją.

Jak to opiekun? Sue umawiała się z opiekunem? Ale on jest jakieś dziewięć lat starszy, znaczy nie wiem ile oni mają, ale ona wygląda na jakieś szesnaście-siedemnaście, a on na dwadzieścia sześć, albo siedem. Ale podobno miłość nie wybiera.

-Zwrócił się do blondynki?

Ona skinęła głową, odeszli i zaczęli rozmawiać na polu. Widziałam przez szybę, że to była spokojna rozmowa, a na koniec się przytulili.

-Pewnie znowu są razem-warknęła Ronnie.

-To nie jest możliwe-uśmiechnęłam się chytrze.

-Co?

-Co?

-Ale co?

-Ale co, co?

-Udajesz głupią czy jesteś?

-Jestem-zaśmiałam się.

Resztę popołudnia spędziłam na zwiedzaniu. Co było dziwne? Jakaś para nam się przypatrywała.

Wieczorem dowiedziałam się o co chodzi.

-Ronnie, kochanie-do pokoju wszedła Effie w towarzystwie Matt'a.-Zostałaś adoptowana.

Musiałyśmy zbierać nasze szczęki z podłogi.

-Ale, ale...-jąkała się.-Jestem tutaj od zawsze. Piętnaście lat i nikt mnie nie adoptował..-zaczęła płakać.-Czy to sen?

-Nie...-odpowiedział opiekun.-Dlaczego płaczesz?

-To zły szczęścia.

Nie dziwię się jej, że płacze...po tylu latach znaleźć rodzine. Ale co z Sue? Czy jej wielka miłość zostanie tutaj, a ona wyjedzie?

To skomplikowane.

Kolejny rozdział, jak obiecałam :)